Vier mei zet me toch elke keer wel aan het denken, het format met de toespraak werkt goed en vooral dit jaar was de nazaat van een Sinti familie echt raak.

“Ik wist niet,” kwam retorisch terug en werd krachtig afgesloten met “nu weet ik het wel”.

Ertussenin zijn veel vragen beantwoord en waarschijnlijk nog vele ontstaan.

Mens durf te vragen! Dat geldt niet alleen voor dit soort grote onderwerpen, ik vind dat we dat vragen te vaak gewoon uit de weg gaan.

Je herkent het vast wel: lekker doormodderen in een team, maar een dood paard uit de sloot trekken gebeurt echt niet zonder een plan en een plan ontstaat meestal met een goede discussie met wat kritische geesten. Het paard is eruit en je bent weer een ervaring rijker, wie zegt nu nog dat ervaring ballast is. Het ontstaat met vragen stellen en dat kan je blijven doen in deze vrije wereld, dat is gewoon en bijzonder. Kom daar maar eens om ergens anders.

Voel je de vrijheid niet om vragen te stellen, denk dan nog eens na, want als je ze zelf niet stelt wie dan wel? Genoeg mensen dobberen gewoon lekker met de stroom mee zonder eens kritisch om zich heen te kijken om op aannames verder te drijven. Assumptions are the mother of all fuckups. Net zoals een buurtvereniging die je problemen oplost, trek je scheur eens open en vraag je openlijk af waarom onderwerpen in je buurt niet gaan zoals je zou willen en wat je er zelf aan zou kunnen doen. Ik sta er echt van te kijken dat er onderwerpjes als fietsenoverlast, lawaai en ander klein zeer zoals duifjes die gevoerd worden men zelf niet weet op te lossen, stel gewoon een vraag aan de bron ervan.

Nu weet je het wel. Net zo makkelijk en uiteindelijk zoveel leuker.