Aan Hoge der A ligt een sieraad en ze heet Peerke. Peerke is een sleepboot van rond de eeuwwisseling. Ik spreek haar eigenaar, dhr. Fikkers (1948), op een zonovergoten dag. Na het bewonderen van de machinekamer gaan we zitten in de kajuit, waarin ook een kombuis en zicht op de slaapruimte. ‘Eerder was het een stoomboot met 20 PK, daarna een langzaamlopertje. Nu is het een sleepboot met een motor van 140 tot 160 pk. Een kilometerteller is er niet maar de maximum snelheid zal zo’n 22 km/u zijn. Ik heb haar zo’n veertig jaar en er zijn al twee nieuwe gereviseerde DAF-motoren in gekomen. Die hebben zeker 25 mille gekost. Het opknappen doe ik uit liefde, ik kocht d’r uit onverstand. Ik heb een student die nu in de zomer het schilderwerk doet.’ Met iets van weemoed in de stem: ‘En ja, ze is te koop, als er straks een voorbijganger is die € 35.000 biedt dan is er over te praten.’
‘Ik kocht Peerke, de naam verraadt een Brabantse herkomst, eind tachtiger jaren toen ze onder water lag, de tafel stak er net boven uit. Ze lag gezonken in de Noorderhaven. Nu verkeert ze in uitstekende conditie; de verzekering heeft haar gecontroleerd en goed bevonden. Twee jaar geleden heeft ze nog in dok gelegen, de stalen wanden zijn doorgemeten, die zijn 4 à 4,5 mm dik, terwijl nieuw een dikte van 4 millimeter wordt aangehouden. Vanwege de geringe lengte is een vaarbewijs niet verplicht. In de loop van de tijd is er heel vaak aan de boot gesleuteld, het interieur bijvoorbeeld is helemaal vernieuwd.’
‘Hoeveel kilometer ze gevaren heeft is onduidelijk, dan zou er een logboek (in mijlen) bijgehouden moeten zijn. Ik heb zo’n twintig keer alle Waddeneilanden bezocht, het Duitse Wad, de Bremer haven, Papenburg en meer. Voor de stroomopwekking heb ik een groot zonnepaneel op het voordek, ik maak geen gebruik van de elektriciteit aan de wal. In de machinekamer zijn twee zware accu’s, elk met een omvormer van 24 naar 220 Volt. In de machinekamer is een toilet en er is een vuilwatertank. Op lozen op oppervlaktewater door de recreatievaart wordt niet gehandhaafd, op de beroepsvaart natuurlijk wel. Weet je, in de Noorderhaven zijn rioolaansluitingen, maar het vuil water wordt vaak gewoon op de ouderwetse manier geloosd, in de winter is het ook geen doen. De havendiensten zijn maximaal tolerant. In vroeger tijden loosde de hele stad de riolen op het diep.’
‘Om hier te kunnen liggen betaal ik € 60,- per maand. De gemeente maakt helemaal geen kosten, de boot ligt al 35 jaar in Groninger water en is een sieraad voor de stad. Voor vervoer naar de kleinkinderen in Zuidlaren en naar mijn werkplaats ben ik afhankelijk van de auto. Tegenwoordig is de stad veel en veel drukker. De auto parkeren wordt steeds moeilijker, er worden steeds meer parkeervakken opgeheven, kijk maar naar de Turftorenstraat. Als je betaalt voor een parkeervergunning kan de gemeente niet zomaar parkeervakken opheffen.’
Het gesprek loopt ten einde en we staan op Hoge der A. Dan pas kom ik erachter dat Groninger Fikkers, ook Grunnings proat. ‘Ja, ik bin van Foxhol en Muntendaam.’ Hij draait zich om en kijkt naar de huizen aan Hoge der A en schaterlachend en met een vrolijke blik klinkt het: ‘Doar proat gain minsk plat, het zul nait Grunnings wezen, mor een beetje kapsones meschain?’ Hartelijk lachend neem ik afscheid.
