Dat hoor ik steeds als ik een weekend thuis ben in Bilthoven en mijn ouders, speciaal voor mij, zeggen ze, oude vrienden hebben uitgenodigd voor een halfslachtige vegadis. De laatste keer, ik heb het geturfd, rebbelden ze drie hele kwartieren over hun gezondheidsdingetjes. Mijn moeder valt geregeld, zij verdomt het om een cursus valpreventie te doen, familievriend ‘Ouwe Bram’ vindt het interessant om continu over apneu of het pellen van de prostaat te redekavelen waarbij hij voordoet hoe een huisarts in opleiding haar met vaseline ingesmeerde middelvinger de prostaat toucheert en mijn vaders rikketik slaat soms op hol, zegt hij, vooral als hij een ‘blonde stoot’ in het vizier krijgt.
De laatste tijd is de gordelroosvaccinatie een hot topic. Tante (geen echte hoor, maar vanaf mijn vroegste jeugd noemen we haar zo) Sophie-Aletta stribbelt tegen, zij vindt het onkies toe te geven aan de verdere toegankelijkheidsongelijkheid van de geneeskundige zorg. Die vaccinatie is op eigen kosten en niet iedereen heeft € 450,- op de plank liggen voor een spuit tegen iets wat weliswaar vele 85-plussers (vanaf 65-plus enkel de oudjes met suboptimale – ja, dat zei ze echt – gezondheid) zal treffen, maar hoegenaamd geen restschade achterlaat.
De traybake, met in de hoekjes nog in uiterste staat van ontbinding verkerende visresten van de vorige eetsessie, mijn ouders zijn nooit aan de vaatwasser gegaan en wassen nog af met een varkensharen kwast, die mijn pa ook gebruikt voor… nou ja laat maar), komt sissend op tafel. Nu ze wat gewend zijn aan mijn afkeer een juridische loopjongen van fout oud geld te worden, vertel ik over kleinigheden in wat ik mijn home-town ben gaan noemen.
‘Een gevoel van trots bevangt me,’ vertel ik, ‘wanneer ik het enige lhbtq-regenboogbankje passeer bij de Museumbrug dat nog niet is vernield door extreemrechtse hooligans die stomdronken en doorgesnoven terugkeren van hun bezoekje aan Nieuwstad na een verloren wedstrijd in de groene kathedraal.’ Je ziet, ik houd van kleine dingen. Wandelend over Hoge der A, waar groen even afwezig is als redactionele intervisie bij de NRC die Wijers smadelijk ten val bracht, zie ik een minuscuul geveltuintje: hoopgevend in deze donkere tijden.
‘Maar is sociale advocatuur dan niets voor je?’ wordt me meewarig gevraagd terwijl pa drie gepureerde aardbeitjes serveert op veel te grote zilveren plateaus.
