Als een kind op de kermis dat niet kan kiezen twijfel ik: schrijf ik een ode aan de gemeentelijke greenkeepers, de zegeningen van de minibieb, verdreven wildplassers of de in Stad belaagde duiven en de diepe wens een duiventil voor de deur te krijgen? ’t Wordt alles.
Met bewondering kijk ik naar de greenkeepers van de gemeente die de bomen en het gras voor ons huis onderhouden. Professionals die maaien en bemesten maar niet verticuteren. Verticuteren is meer voor afritsbroekmannen in buitenwijken die zich vervelen en niet weten hoe gras behandeld wil worden maar wel op buurtfeestjes met vier Leffe Blond achter de knopen opsnijden over de hoeveelheden zinloos verwijderd mos.
Onze minibieb brengt bijna dagelijks nieuwe literatuur. Een leuke, al wat oudere, bijzonder interessante mevrouw, wees me op ‘Mocht er iemand langskomen’ van de Deen Thomas Korsgaard. ‘n Geweldig boek dat onmiddellijk mijn toptien inrolt. Maar, eerlijk is eerlijk, het is niet allemaal halleluja. Zo vond ik ‘Kathy’s dochter’ van Tim Krabbé’ een zeperd en denk ik nog steeds na over het bijzondere ‘Een korte geschiedenis van de tractor in Oekraïne’ van Marina Lewycka.
Na zes meldingen aan de gemeente neemt het wildplassen af. Bierbootkapiteins treden streng op en wijzen aangeschoten zorgaccountmanagers uit Aduard die aanstalten maken het stalen Minervahek omver te pissen op het openbaar toilet van Koolhaas. De plofkraakautobezitter (een zilverwitte Audi TT Roadster, softtop-cabrio) houdt zich de laatste tijd ook gedeisd. Dat wildplassers enkel mannen zouden zijn is een fabel. Een Belgische mevrouw in een hoekje van de glazen kooi (uitgang van de ondergrondse parking tegenover ons), plastuit in de hand, wijs ik in gebarentaal op het openbare toilet verderop.
Het grasveld aan Reitemakersrijge smacht naar een upgrade. Ik droom van een majestueuze duiventil daar. Of nog liever een gestileerd duifhuis, een kunstwerk zoals binnenkort in Leek wordt onthuld. Duiven zitten in het verdomhoekje in Stad. De gemeente is bezig de stadsduiven, gelieerd aan de postduif, Immaterieel Cultureel Erfgoed, te elimineren, ze langzaam de nek om te draaien door anticonceptie aan voer toe te voegen. Hulde aan de ware dierenvrienden, die, gebruik makend van het mensenrecht burgerlijk ongehoorzaam te zijn, deze gevederde vrienden koesteren en blijven voeren.
Foto: kunstwerk Duiventil van Reinier van den Berg, onthulling op 19 september te Leek
