Gerrit Stienstra is, 89 jaar oud, overleden. Buurman, aannemer, oud-commando, echtgenoot van Alie. Een markante man, voeg ik eraan toe, met zijn bijna twee meter een indrukwekkende verschijning. Op de rouwkaart staat hij mooi afgebeeld: een prachtfoto. Gerrit met een vriendelijke blik, borstelige wenkbrauwen en dan twee kleuren die om voorrang schreeuwen: wit en rood. Een wit overhemd en een witte bos haar en een rood vest en t-shirt. Ik kijk eens goed, ik mis zijn oorversieringen. Die hebben mij altijd getriggerd: een man van 89 met mooie glimmertjes in zijn oren.
Ik heb goede herinneringen aan Gerrit. De laatste jaren plofte ik vaak even naast hem neer als we ergens een buurtfeestje hadden: vorig jaar bij de openluchtmaaltijd bij de Visserbrug, in de achterzaal van De Wolthoorn bij de goudenschepjeuitreiking of bij de nieuwjaarsborrel in de Oude Drogisterij. Even de buurt doornemen, onze verledens in Friesland tegen het licht houden en soms had ik een vraag voor hem als aannemer. Of er naast Blockhouse en ons huizenblok voldoende ruimte was voor een degelijk afdak voor fietsen. ‘Zeker,’ zei hij en wees mij aan hoe het afdak en de afwatering geconstrueerd konden worden.
Reed Gerrit voorbij in zijn nieuwe Duster, groette hij royaal, brede lach voor niets erbij. Natuurlijk vergeleek ik Gerrit vaak met andere senioren in mijn omgeving. Wat mij aansprak: Gerrit sprak Gronings met mij, Alie trouwens ook. Een zegen voor de streektaalstudent in mij.
Het allerspeciaalst vond ik zijn grote portret in de gang van hun huis aan de Schuitemakersstraat. Schitterend! Waar vind je zoiets? Ook van zijn vrouw zie ik een geschilderd portret, Alie ten voeten uit. In een omgeving waar bescheidenheid en ingetogenheid de norm lijkt, is zo’n uitbundige, kleurrijke, artistieke uiting een uitzonderlijke versiering. Op zaterdagmiddag nemen we afscheid van hem, met muziek van Bruce Springsteen. Rust zacht oude reus.
