Terwijl Harry Tupan geanimeerd, voor de vuist weg, vertelt hoe hij het werk van Joyce Eijkhout ontdekte in Amsterdam en er gelijk een werk kocht (voor het museum) bestudeer ik de rondingen van de zitelementen van Hans Endendijk. Ik begrijp iets niet. Er worden geen lijm en schroeven gebruikt.
De maker vertelt hoe hij het flikt. De zijkanten van de houten balkjes hebben alle een eigen, door een computer berekende, afgeschuinde vorm. De ambachtelijke assemblage gaat als volgt: de houten balkjes liggen op de grond. Er worden twee stalen kabels door boorgaten getrokken, met een kracht van 3.500 kilo en door de afgeschuinde zijkanten ontstaat er een zitvorm. De houtleverancier geeft 50 jaar garantie, ook in de buitenlucht. Door een speciale behandeling is het hout ongevoelig voor klimatologische invloeden. Endendijk maakt gebruik van meerdere disciplines, waaronder 3D-prints.
In de dertien werken van Joyce Eijkhout (prijzen tussen € 1.100, – en € 8.500, -) herken ik onmiddellijk het tweelingthema. Ik zie indringende blikken in soms koude koppen, sommige op het surrealistische af, vervreemdend. Joyce noemt ze ‘stoïcijns’. De titels verraden dat de personen niet op hun voordeligst worden afgebeeld: ‘Nitwits’ en ‘Your server is not available’. Twee werken in felroze kleuren trekken de aandacht. De schrale gezichten lijken met afplaktape verborgen achter rechthoeken. Hoe ingewikkeld wordt communicatie op deze manier. Verderop prachtig uitgewerkte en herkenbare portretten in zwarten en grijzen: de in Groningen niet onbekende Haks en Mendini.
Tupan vertelt dat dit zijn eerste opening is na zijn afscheid van het Drents Museum. En dat hij graag in Groningen, de stad van figuratieve kunst, vertoeft. In de negen meubels en lampen van Endendijk (de lampen beginnen bij € 1.150,- en de meubels eindigen bij € 14.250,-) herkent hij referenties aan Art Deco, of bij nader inzien toch Art Nouveau en bij Eijkhout ziet hij sporen van Marlene Dumas.
Samenvattend: ‘Meer dan de moeite waard’.
