Grappig hoe je invalshoek soms kan veranderen. Toen buurman Klaas mij de vraag stelde of ik niet zo af en toe een tekstje wilde schrijven in dit gremium dacht ik waarom niet, leuk! Ik woon weliswaar nog niet in deze buurt maar ben er wel al zo af en toe. Reden is dat mijn oude huis in Drenthe nog niet is verkocht en ik dus nog een beetje schipper tussen twee huizen en twee leefomgevingen. Van letterlijk wonen, maar niet in een hutje, op de hei naar het centrum van deze vibrerende stad. De oorzaak van deze verhuizing ligt al verder terug. Daar waar het altijd heerlijk wonen was in het rustige Drenthe, was het daar na het overlijden van mijn man veel te stil geworden. Nou ja echt stil ook weer niet want de schapen voor mijn deur kunnen echt heel erg luidruchtig zijn, voor als de lammeren hun moeder kwijt zijn. Het gaat de hele nacht door soms, vooral in het voorjaar. Maar verder is het daar wel stil. Ontmoetingen met mensen, en zeker luidruchtige mensen heb ik daar niet. Daarom heb ik besloten om naar de stad te verhuizen en ik heb er geen spijt van.
Laatst was ik een beetje aan het klussen geweest in mijn nieuwe fijne huis, ja kleiner, ja geen tuin, ja toch fijn. Toen ik de voordeur uit wilde lopen botste ik tegen een meisje op. Zij was zo druk bezig met haar mobiele telefoon, dat ze niet zag dat ze mij de doorgang volledig versperde. Wat zal ik doen? schoot door mijn hoofd zal ik haar vragen weg te gaan of?? Ik besloot haar te vragen wat ze aan het doen was. Nieuwsgierig stelde ik de vraag of ze een instagram filmpje aan het maken was. Dat was niet het geval, ze was even aan een vriend laten zien hoe mooi het hier was en was blij verrast dat ik haar de vraag stelde, blij met het contact van vrouw tot vrouw. We raakten heel gezellig aan de praat en ze bleek uit Portugal te komen en nog maar net in de stad te zijn aangekomen. Ze wilde graag in deze universiteitsstad verder studeren voor haar master. Ze had nog geen huisvesting, logeerde tijdelijk in een airBNB en had ook nog geen inkomen. Toch was ze er omdat ze Groningen een fijne stad vindt. Ook was ze nog niet ingeschreven aan de RUG. Met andere woorden ze had nog niets geregeld maar ze had een optimistische blik op de toekomst, het zou zeker goedkomen. We besloten telefoonnummers uit te wisselen en ik beloofde haar te bellen als ik ergens in mijn netwerk iets zou horen. Ik heb nog even rondgevraagd voor haar maar zonder resultaat, helaas. Niemand had een baan, laat staan een kamer. Vervolgens vergat ik het meisje weer en ook de leuke ontmoeting verdween uit mijn geheugen.
Totdat in de whatsappgroep van de roeivereniging laatst iemand personeel zocht, ze zat hopeloos omhoog. Ik moest meteen aan het leuke meisje denken en appte haar of ze al iets had gevonden. Nee, dat had ze nog niet.
Inmiddels werkt het leuke meisje bij mijn roeimaatje. Waar een toevallige ontmoeting toe kan leiden. Als je maar open staat voor contact.