19 oktober 2023. Het negende Schnitgerfestival opent met Horsch op blokfluit en Chanon op orgel. Plaats van handeling: de Akerk in Groningen, stijf uitverkocht. Dankzij de mooie foto-expositie aan de muren, we hebben zicht op prachtig gestileerde Afrikaanse pics, krijgt de avond een inclusief cachet. Enkele onbezette sponsorenstoelen worden opgevuld met mensen die achter de pilaren zitten. Fijn.
Twee jonge vrouwen spelen de sterren van de hemel, elk op haar eigen aerofone instrument. De een op een antieke, tegelijk lomp en sierlijk ogende, complexe Schnitger, die zoals later zal blijken aan een grote onderhoudsbeurt toe is, maar toch de Rolls Royce onder de orgels blijft, de ander op een daarbij vergeleken uiterst eenvoudig instrument, een blokfluit, een soort orgelpijp met gaatjes, voor de kenners: een Renaissance Ganassi sopraan van Stephan Blezinger en twee barokinstrumenten van Seiji Hirao.
Beide vrouwen zijn grote talenten. Virtuoze musici. Horsch, die alles uit het hoofd – en zo te horen uit het hart – speelt, is driedubbel getalenteerd; naast blokluitist, pianist, mezzosopraan. Het zou me niet verbazen als in haar ook een begenadigd dirigent schuil gaat. Er wordt samengewerkt met het Luthers Bach Ensemble (dat hopelijk nadenkt over haar naamgever).
Horsch excelleert met werk van Castello, Sweelinck, Telemann en Bach. Chanon kiest voor Lübeck, Böhm, Buxtehude en Händel. Allen Hanzestadbewoners, dit jaar het centrale thema van het Schnitger Festival. Denk je bij deze componistennamen soms aan complexe muziek die het zonder nadere toelichting niet gaat redden, de vrouwen laten het tegendeel horen: een en al tintelende, sprankelende, lichtvoetig- en vrolijkheid. Muziek zoals je hoopt dat muziek altijd klinkt. In het eerste stuk van Horsch lijkt de balans tussen strijkers en blokfluit wat in haar nadeel, maar dat wordt allengs beter. Lucie licht het programma toe en onthult een première: Pavane Lachrymae van Sweelinck is van origine een orgelwerk dat zij heeft bewerkt voor fluit en strijkers. Het is op zich een droevig stuk, maar zij weet het zo te laten klinken dat je er blij van wordt.
Vanwege een noodzakelijke reparatie aan de ouwe Schnitger wordt de pauze heel flex wat vervroegd. Met acht pax achter de bar lukt dat nog ook. Dan volgen de mooiste stukken: van Buxtehude en zijn student Bach, Händel en Telemann. En, o verrassing, een toegift met organiste Chanon en Horsch als vocaliste, ook een primeur? Het publiek (en Schnitger) raken in vervoering.
