Deze keer een reportage van uw “buitenland correspondent” en bestuurslid Marieke en vaste columnist Eef vanuit Cuba, waar een prettig saamhorigheidsgevoel heerst. In Cuba speelt het leven zich op straat af, zijn de bergen groen, de zee azuurblauw en de stranden parelwit.
We wisten dat we een muzikaal en communistisch land gingen bezoeken dat in economische crisis verkeert, en inmiddels wel een klein beetje privaat ondernemerschap toestaat. Pas als je er bent en bij de mensen thuis aan tafel geniet van door hen gekookt eten -soms uit eigen moestuintje- ervaar je het echte Cubaanse leven. Als je slim bent, wissel je je geld bij particulieren in je casa particular, en niet bij de bank. En je wordt je erg bewust van de onvanzelfsprekendheid van elektriciteit, van schoon drinkwater, kleding, brandstof, zelfs medicijnen.
In het communistische voorbeelddorpje Las Terrazzas zien we een winkeltje waar inwoners tegen lage prijzen of met overheidsbonnen rijst en bonen kunnen halen. De schappen zijn er vrijwel leeg. In de prachtige stad Trinidad vragen mensen op straat om zeep en paracetamol – wat we kunnen missen geven we weg. We zijn blij dat we tandpasta, mosquito spray, zonnebrand en tampons meebrachten.
Een Gentenaar en een Pugliaan die een paar jaar eerder ook Cuba bezochten, vertellen dat de mensen toen vrolijker waren: het leven is nu zwaarder voor ze en iedereen heeft inmiddels een gsm die toegang geeft tot een andere wereld van overvloed. Het toerisme is teruggevallen van 8 naar jaarlijks 1 miljoen toeristen. Her en der wordt ons toevertrouwd dat militairen en overheidsdienaren hun eigen zakken wel vullen, en dat op elke miljoen gewone Cubanen evenveel politieagenten rondlopen.
De Cubanen zijn ontzettend vriendelijk, en erg inventief en actief om zichzelf te kunnen redden. Een arts die besluit zijn schamele overheidsloon te verruilen voor het rijden van een fietstaxi met toeristen. In de bergen bij Trinidad vertelt onze gids dat ze hun levensmiddelen voornamelijk op de zwarte markt kopen. Hij kreeg zijn mooie bergschoenen van een Duitse toerist. Marieke vraagt hem waarmee wij kunnen helpen; wij legen ter plekke ons ehbo-tasje en geven wondspray, verband, pleisters, schaar en nog wat pennen. Liever spullen dan geld: kregen we voor een euro aan het begin van de week nog 260 peso, dat werd driehonderd na een paar dagen.
Wat doe je als er weinig voor handen is? Elkaar helpen. Langs de wegen staan mensen bij viaducten en kruispunten te liften. In de steden en dorpen lijkt iedereen elkaar te kennen, groet elkaar en maakt een praatje. Wij hebben genoten van die Cubaanse saamhorigheid en raden het iedereen van harte aan.
