In de stamgastenserie¹ is Dick Veen de eerste die zijn mails begint met het door-en-door Groningse ‘Moi’. Groninger, schipperskind, waar kan je dan beter wonen dan aan Lage der A? “Nee, het Gronings leerde ik niet van mijn ouders, dat heb ik op school opgedaan, jammer dat het uitsterft, het Gronings, ik vind het hartstikke mooi en leuk om te spreken.”
Veen (1960), vader van twee dochters, een zoon, bonuskinderen en pleegkinderen, werd geboren in de woonschepenhaven. Zijn vader, Hoogkerker, voer op een zelflosser, een met een kraan uitgerust schip dat zelf kon laden en lossen. Zijn Rotterdamse moeder deed de administratieve kant en schreef ook gedichten. Op zijn derde verhuisde het gezin naar een huis in Winneweer, tussen Appingedam en Ten Boer en Dick bezocht de middelbare school in Appingedam. Op zijn zestiende is hij gaan varen. “De familie van mijn ouders voeren allemaal, ik ben als matroos begonnen op een binnenvaartschip op de Rijn dat losse lading had, stukgoed.”
“Mijn ouders vonden het niet per se mooi, die wilden dat ik ging doorleren, maar daar had ik geen zin in. Ik weet niet of ik een lastig kind was, misschien voor mijn ouders wel een beetje. Ik kom uit een gezin van acht, ik had zes zussen en een broer. Op mijn negentiende begon ik op de politieschool in Harlingen. Daarna werkte ik vier jaar als politieman in Alblasserdam, maar het water bleef trekken en ik ging naar de waterpolitie in Groningen. Als matroos had ik alle waterpapieren gehaald. Daarna begon ik, zo rond mijn dertigste, een studie aan de zeevaartschool in Amsterdam en heb toen in deeltijdstudie mijn zeepapieren gehaald, ik wilde op zee varen.”
“In Delfzijl werd ik leidinggevende bij de waterpolitie. Ik heb meer dan 30 jaar bij de politie gewerkt, daar kwam van alles voorbij: ongelukken op zee, stoffelijke overschotten, drugstransporten. Vergis je niet, die drugstransporten kwamen niet alleen bij de beroepsvaart voor, maar ook in de recreatievaart. We bestreken vanuit Delfzijl Eemshaven, het Wad en het Lauwersmeergebied.”
“Na mijn politieloopbaan ben ik overgestapt naar de veiligheidsregio in Leeuwarden, samen met de ambulancedienst, brandweer en politie regelden wij de handhaving voor een deel van de Waddenzee en het IJsselmeer. We werkten voor burgemeesters die we adviseerden en schreven rapporten waarvan dan enkel de oplegnotitie werd gelezen. Nee, dat was me te administratief, ik heb na anderhalf jaar ontslag genomen en ging werken bij de KNRM. Dat was een fantastische baan. Ik was zo’n tien jaar regiomanager voor Noord-Nederland en werkte vanuit huis. Ik was verantwoordelijk voor zo’n 600 reddingoperaties per jaar vanuit dertien stations, van de Eemshaven tot Urk. We redden kitesurfers, zwemmers, en bemanningsleden van schepen in nood.”
“Het wonen hier aan Lage der A bevalt supergoed. Alles is op loopafstand en – naar voorbij varende boten buiten kijkend – prachtig aan het water. Op zaterdag horen we een draaiorgel, we hebben uitzicht op het meest gefotografeerd stukje stad. Ik wil niet te veel klagen maar de huurbrommers en de overal geparkeerde fietsen van studenten zijn erg lastig, dat hebben we gemerkt toen onze zoon in een rolstoel zat. Je zou eigenlijk bij elk (studenten)huis een vaste fietsenstalling moeten hebben. Dat is misschien wel een puntje van ergernis, maar aan de andere kant hoort het ook bij wonen in de binnenstad.”
¹Eerder verschenen stamgasten Esther Klaver, Peter Roovers, Harry Arling, Jorn Hofman, Marjon Goossen, Ynte de groot, Lyni Venema, Ynske Jansen en meneer Fikkers.
