- Details
-
Gepubliceerd: maandag 08 mei 2023 07:00
-
Geschreven door Mark Hömmen
Vier mei zet me toch elke keer wel aan het denken, het format met de toespraak werkt goed en vooral dit jaar was de nazaat van een Sinti familie echt raak.
“Ik wist niet,” kwam retorisch terug en werd krachtig afgesloten met “nu weet ik het wel”.
Ertussenin zijn veel vragen beantwoord en waarschijnlijk nog vele ontstaan.
Mens durf te vragen! Dat geldt niet alleen voor dit soort grote onderwerpen, ik vind dat we dat vragen te vaak gewoon uit de weg gaan.
Je herkent het vast wel: lekker doormodderen in een team, maar een dood paard uit de sloot trekken gebeurt echt niet zonder een plan en een plan ontstaat meestal met een goede discussie met wat kritische geesten. Het paard is eruit en je bent weer een ervaring rijker, wie zegt nu nog dat ervaring ballast is. Het ontstaat met vragen stellen en dat kan je blijven doen in deze vrije wereld, dat is gewoon en bijzonder. Kom daar maar eens om ergens anders.
Lees meer...
- Details
-
Gepubliceerd: vrijdag 05 mei 2023 08:02
-
Geschreven door KvdM
Na Esther Klaver, Peter Roovers Harry Arling, Jorn Hofman, Marjon Goossen, Ynte de Groot, nu zevende stamgast Lyni Venema.
Ik kom Lyni (1944) op het spoor na twee algemene ledenvergaderingen. Een vriendelijke vrouw met mooie verhalen. Over een Oostenrijkse moeder, een veenkoloniale vader, een werkverleden met straatkinderen in Namibië en een buurvrouw die duiven beschermt.
Lyni is geboren Groningse. “Oorspronkelijk heet ik Feekelina, genoemd naar mijn overgrootoma. Ik woon al elf jaar op nummer achttien Westerhavenstraat. Ik reed door de straat, net terug uit Namibië, en zag dit huis. De huizenmarkt liep niet en zo kocht ik het. Heb er echt geluk mee gehad. Voor mijn 80e wil ik verhuizen naar een zestigerjarenflat, iets met co-housing, het liefst in Groningen.”
“Hiervoor woonde ik tien jaar in Namibië waar ik met straatkinderen werkte. Vanaf mijn 20e woonde ik in Kaapstad, waar mijn zus woonde, in Z-Afrika kon je trouwen zonder toestemming van je ouders. Het was de apartheidstijd, ik had het goed daar en dacht: ik breng nog eens 10 jaar terug. Dat werd Namibië. Ik wilde, na een scheiding, weer grond onder de voeten krijgen, mezelf hervinden. Ik ondervond daar veel steun van lokale witte mensen. Ik was docent tekenen/schilderen. Van een Duitse ngo kreeg ik een projecthuis, ‘Save the Children’. Ik ontving 40 kinderen per jaar. Het doel was ze naar een gewone school te krijgen. Na tien jaar was dat 400 kinderen gelukt. Wij gaven de kinderen kleding en schoolgeld. Financieel werd ik o.a. gesteund door een kerk, de Tehuisgemeente in Stad en een Friese Rotary.”
Lees meer...