Het lijkt zo eenvoudig: een stuk of tien musici blazen, tokkelen, slaan en strijken in de A-kerk op een zonnige zondagmiddag. Misschien hebben ze eerst ’s ochtends nog een lusje gefietst, gewandeld of gedamd, maar nu is het tijd voor muziek. Ze houden elkaar scherp in het oog, luisteren, lezen de bladmuziek als scouts routekaarten en musiceren bij de klippen op. Het programma biedt muziek van Telemann, Graupner, Fasch en de meester van de barok: Johann Sebastian Bach. Met hoofdrollen voor Triesschijn op blokfluit en Mietus op klavecimbel.
Het concert, het tweede deze middag, wordt aangeboden aan de vrijwilligers van de Stichting Groninger Kerken (en hun partners, gelukkig). Er wordt heerlijk gemusiceerd: scherp, los, vrij en gedreven, met sublieme eentweetjes tussen fagot en blokfluit aan de ene kant en drie violen aan de andere, ondersteund door een cello en contrabas en in het midden een klavecimbel en (af en toe) percussie en een gitaar. Wat extra verlichting erbij zorgt ervoor dat het imposante Schnitger-orgel op de achtergrond mooi zichtbaar wordt. De dansen van Telemann klinken statig en vlot, soms doen ze denken aan folkmuziek, vooral als er een met een zweepje de trom beroert.
De musici, jonge gasten merendeels, allen in stemmig en klassiek zwart (op een grijze en gedurfde donkergroene lange rok na) spelen met inzet en plezier. Na Telemann komt Graupner, een niet al te bekende veelschrijver met duizenden cantates op zijn naam. Het Blokfluitconcert klinkt prachtig. De drie violistes tonen hun harmonieuze en muzikale skills vooral in de delen met de pizzicatotechniek. Met de nagels de snaren beroeren vergt meer dan de strijkstok het werk laten doen.
Dan, voor meester Bach, nog twee stukken van Fasch, die evenals Telemann en Graupner in de cantorauditie in Leipzig gek genoeg nog voor Bach eindigden. Zo zie je maar, iedereen kan zich vergissen.
Het Allegro (uit Bachs klavecimbelconcert in F majeur) klinkt iedereen bekend in de oren. Hier en daar zie je ritmisch bewegende knieën, benen en enkels in het verder adem- en bewegingloos toekijkende en luisterende publiek. Stockx en Triesschijn spelen blokfluit alsof ze nooit anders gedaan hebben: p r a c h t i g, maar de hoofdrol is hier voor Mietus op klavecimbel. Het lijkt even of de gedraaide houten poten van het instrument meebewegen met de muziek, maar dat zal de betovering zijn geweest.
