Afgelopen woensdag zat ik met een kop koffie in de trein van 10.18 uur vanuit Groningen,
via Zwolle, naar Utrecht. Op het moment van vertrekken ontstond er rumoer. Er werd
melding gemaakt van een aanrijding met een “persoon” en dat de trein niet zou vertrekken.
Even later gevolgd door de mededeling dat deze situatie zeker tot 14.00 uur zou voortduren.
Aan de gezichten van je medereizigers is te zien dat veel voornemens hiermee in het water
vallen. Anderen verzuchten, nee, toch niet weer!
De reisplanner van NS leert dat de sneltrein naar Leeuwarden (Arriva) al snel vertrekt en
dan is het mogelijk om met NS van Leeuwarden, via Zwolle, naar Utrecht te reizen. Ik heb
hardlopend – en ik was niet de enige – mij verplaatst naar de andere zijde van het station,
om precies op tijd in de trein plaats te nemen. Bij het eerste station na Groningen, Zuidhorn,
opnieuw onrust. Wisselstoring bij Grijpskerk! Na enige tijd komt de mededeling dat de trein
teruggaat naar Groningen. Terug bij af!
Je realiseert je dat je via de trein afgesloten bent van de rest van het land.
De mensen die op mij wachten zullen ondertussen wel tegen elkaar gezegd hebben dat het
ook niet eenvoudig is om vanuit het “hoge” noorden functies in het midden en westen van
het land te vervullen. Toen ik uiteindelijk om 14.30 uur – per auto – in Utrecht arriveerde,
kreeg ik direct de bevestiging.
“Het hoge noorden” leidt tot begripvolle blikken tussen niet-noorderlingen. Wat in het
algemeen zal worden getypeerd als een pechdag, wordt voor het noorden geduid als
symptomatisch.
Het CPB heeft in een vroegere studie gesproken over de “gepercipieerde” afstand bij de
beoordeling van het vaak gebezigde “hoge noorden”. Hierdoor is de afstand van Amsterdam,
Den Haag, Utrecht naar Groningen groter dan omgekeerd. Is het gewoon om een
vergadering in Den Haag om 09.00 uur te plannen, maar een vergadering om 10,.30 uur in
Groningen leidt tot de verzuchting dat men dan genoodzaakt is de avond van tevoren al te
komen.
Hoezeer ik ook weet dat het tussen de oren zit, afgelopen woensdag flitste het van die
afstand toch even door mijn hoofd. Ik kan het niet ontkennen. Het is eigenlijk direct weer
goed gekomen, maar het is wel duidelijk, percepties zijn schier onuitroeibaar!
