Sedert de Akerk onderdeel uitmaakt van het Akwartier, zien we het als onze taak af en toe te berichten vanuit dit kerkgebouw. De foto-expositie ‘Pixel Perceptions’, fotografie gemaakt met hulp van Artificial Intelligence (AI), loopt nog tot 19 januari en nu staan de stoelen in gelid voor de muziek van Bach.
Het is 1 januari 2025 en er gebeurt iets ongewoons. Tijdens het nieuwjaarsconcert op het befaamde Arp-Schnitger-orgel, stopt organist Peter Westerbrink plotseling en roept vanachter de voor de luisteraars niet zichtbare speelpositie naar het wakker geschrokken publiek: ‘Er zit een register vast, ik begin opnieuw.’ Mijn gast port in mijn zij en zegt dat ze iets mist bij het concert, een opname van de spelende organist, geprojecteerd op een beamer. Zou inderdaad een goede toevoeging zijn. Leuk om te zien is de achter het orgel langs heen en weer rennende registrant om op tijd de bladmuziekpagina’s om te slaan.
Westerbrink start de middag met een toelichting, gesproken vanaf de kansel. Hij speelt deze middag uitsluitend Bach. Er komt van alles voorbij: toccata’s, fuga’s koralen en velerlei variaties; weet wel dat J. S. Bach maar liefst 1080 werken componeerde. De enige muziekvorm die Bach oversloeg was de opera.
Een aantal van de vanmiddag gespeelde werken heeft als thema de verstrijkende tijd, de overgang naar een nieuw jaar, bijvoorbeeld ‘Das alte Jahr vergangen ist, wir danken dir Herr Jesu Christ’ en ‘Gottes Zeit ist die allerbeste Zeit’. De atheïsten onder ons knijpen deze middag een oogje toe, het gaat immers om de muziek. Westenbrink speelt zelfs een stuk waarvan niet zeker is of de maestro het zelf componeerde of een tijdgenoot.
Na afloop bij een bekertje Glühwein en een koude oliebol zonder poedersuiker (protestantse kerken zijn anders dan de katholieke meer op eenvoud en zuinigheid dan op uitbundigheid ingesteld) wisselt het publiek luisterervaringen uit. Het slotstuk, Passacaglia in C, met zijn schier eindeloos herhaald thema staat fier op nummer één. Het nestelt zich in de hoofden van de luisteraars van wie het merendeel – bijna onhoorbaar – tevreden en ingelukkig heeft zitten meeneuriën.
