Midden vijftig schat ik, ze lijkt op Arib; vals en sexy. Als ik een lichte toets Riffijns, gemengd met een zuiver Gronings accent hoor, smelt ik bijna. Een prachtige bos haar en laarzen die haar langer doen lijken. Ik wil de kaart naar mijn één na laatste tante in de brievenbus naast Appie gooien. Ik zie een spleetje tussen haar boventanden. Zonder krachtsinspanning spuugt ze een kwak speeksel precies op een leeg Camelpakje. Dan steekt Khadija van wal.
‘Vijf Albert-Heynwinkels in het centrum en geen Lidl te bekennen. Westerkade, Zuiderdiep, Brugstraat, Oude Ebbinge, Nieuwe Ebbinge, Akerkhof.’ Ik bewonder haar om haar stratenkennis. ‘En overal worden nog tabakswaren verkocht,’ vervolgt ze. Behalve in precisiespugen is ze in fulmineren een kei. Soms spatten gesprekken alle kanten op als kraanwater in gladde gootstenen. Ik post de kaart en hoor het getingeltangel van de postgleuftandjes.
Mij aankijkend wijst ze op de peuken op het trottoir. ‘Weet u hoeveel kankerpatiënten er jaarlijks bij komen? Longkanker dan hè? En hoeveel er jaarlijks aan sterven?’ Nu zijn cijfertjes toevallig wel mijn ding, dus ik begin: ‘Mevrouw het zijn er niet vijf maar zelfs zes Appies. Jaarlijks zijn er 125.000 kankerpatiënten waarvan ongeveer 10 % met longkanker…’ Ze valt me bruusk in de rede: ‘Ja en geen Lidl te bekennen, hè! Lidl won maar liefst tien keer achter elkaar de prijs voor het beste fruit en groente. En tabakswaren al lang uitgebannen.’ Hoe mooi ze het woord uitgebannen staccato uitspreekt: uit-ge-ban-nen.
Ze steekt haar wijsvinger op. Ik zie gouden ringen, een prachtige armband en gepolitoerde, felrode nagels. Het gerinkel klinkt melodieus. Het orgel in de Lutherse kerk heeft een instrumentonderdeel dat net zo klinkt. Ik deel de kritiek volhartig. Inderdaad een godvergeten schande: tabakswaren in supermarkten.
Ze kijkt naar koerende duiven. Ik zie de pracht van haar scherpe wenkbrauwen: als onmiskenbaar Marokkaanse Word-invoegtekens: scherp, hoekig, helder. ‘Dat de gemeente ooit zo stom is geweest om het korenbeursgebouw te verkopen aan die grootgrutter! Groningen, fakking shame on you!’ Ze klinkt nu als een prediker van verzonnen goden en ik moet aan mijn tante denken die spugende vrouwen verafschuwde.
