Thuis word ik dagen gestoord door heftig mechanisch lawaai en reuk: bladeren worden door blazers opgestuwd en soms de volgende dag door een andere blazer weer teruggeduwd. Of door een gasbrander, die onkruid verwijdert. Of een stilstaande vrachtauto met ronkende motor en veelal rondhangende ‘recreanten’, op zoek naar en gebruik makend van genotsmiddelen. Geregeld ook opgeschrikt door graafmachines, generatoren bij het openbreken van de straten, aanleggende boten met drinkende, streaming-music gebruikende en schreeuwende passagiers en toenemende festiviteiten.
Mijn benodigde concentratie benevelt en verdwijnt. Ik kan het niet negeren. Het noodzaakt mij af en toe de lawaaimakers aan te spreken. Een blik van verbazing laat zich zien, als reactie op mijn ‘non-verbale’ communicatie. Geluidbeschermers worden afgezet. Een ogenschijnlijk onbegrepen gesprek volgt. Na een uitgesproken ‘sorry’ zetten ze hun werk of hun ‘verslaving’ weer voort.
Binnen besluit ik mijn ‘oor- en neusdopjes’ in te doen en ramen en deuren te sluiten. Lezen, schrijven, gesprekken voeren, tv-kijken en dergelijke zijn moeilijker te doen. Voor m’n gitaaroefeningen moet ik dan maar later de ‘rust zoeken’.
De Binnenstad ervaar ik inmiddels vaak afgesloten voor fietsers. De vele opbrekingen van straten en de inmiddels behoorlijk uitgedijde terrassen, dagmarkten, de gigantische hoeveelheid geparkeerde fietsen en de nog lang niet geaccepteerde en gehandhaafde laad- en lostijden, waardoor delen van de openbare wegen noodzakelijk wandelgebieden zijn geworden. Mijn fietsroutes worden wel heel erg verlegd en verlengd.
Ik riskeer aanrijdingen met wandelaars of één of ander vehikel als fatbike, scooter, step, kinderbakfiets en overige elektrische fietsen, waarbij de gangmakers veelal met helmen getooid en beschermd zijn. Gezien hun reacties geen benul hebbend, dat er nog verkeersregels bestaan. Ook hiertegen zal ik mij op m’n 20 jaar ‘oude’ Koga Miyata met helm op moeten beschermen.
Al deze inmiddels geaccepteerde ontwikkelingen, waartegen ik me moet weren, lijken algemeen geaccepteerd. Het gedogen, waarbij een ieder z’n gang mag gaan, leidt bij mij tot wanhoop, omdat mijn bron aan optimale beschermende maatregelen opdroogt.
Voor mijn schedel, oren en neus zijn er nog beperkte alternatieven, zoals de helm, oordopjes en knijpers. Bij een optimale bescherming van mijn ogen en m’n mond houdt het op. Een masker wellicht, als decor, maar zeker niet afdoend om wat ‘zicht’ en ‘adem’ te houden……….
Mijn toekomst als binnenstadbewoner: er blind voor worden en slikken of stikken.
