In onze conversatie zijn we onbewust voortdurend bezig te belonen en te bestraffen. Iemand zegt iets wat ons niet bevalt en we fronsen de wenkbrauwen een beetje, iemand geeft ons een compliment en we glimlachen. Dat soort dingen. Die reacties zijn meestal nogal onbewust. Gewoonte is hierbij een belangrijke factor. Als je er van huis uit aan gewend bent dat gesprekken op een wat norse toon verlopen, dan vind je iemand die vriendelijk is algauw overdreven. Als je geleerd hebt dat het onbeleefd is om iemand tegen te spreken dan bedenk je je wel twee keer voordat je zegt dat je het er niet mee eens bent.
Dat soort dingen is afhankelijk van de cultuur. Chinezen zullen liever doodvallen dan je tegenspreken, terwijl tegenspreken voor Nederlanders een teken is van een onafhankelijke geest. De Groningse cultuur zal ook invloed hebben op de wijze waarop Groningers op complimenten reageren.
Die Groningse reactie is in het algemeen ongemakkelijk. Men is er niet aan gewend en houdt het daarom maar liever kort. Stelt u zich voor dat u van een gastvrouw een stukje eigengebakken taart krijgt. Als je dan zegt: “Lekker, bedankt,” dan is dat in Groningse oren eigenlijk al te veel. “Bedankt,” was beter geweest. Maar op zijn Brabants of zijn Zeeuws zegt U: “Ma ma ma maaa, wat heb je een heerlijke taart gemaakt en wat ziet ie er prachtig uit!” Bij zo’n reactie zijn vele Groningers ervan overtuigd dat ze op een of andere manier voor de gek gehouden worden. ‘Hij heeft hem nog niet eens geproefd,’ denkt men dan. En ‘hij wil zeker wat van me,’ is in zo’n geval nog maar een kleine stap.
De Amsterdammers staan typisch bekend om hun spontane reageren, maar ook bij hen kunnen de rechtlijnigen niet goed met complimenten omgaan. Als je daar iemand een compliment maakt, dan krijg je onmiddellijk te horen dat je een ‘slaaimerd’ bent. Zo’n quasi-leuke en hoogst ongemanierde reactie zou een Groninger nooit geven. Hij denkt het hoogstens.
