De afgelopen dagen stopte, naaide, strijkbandde en zette ik knopen op een steeltje na een bezoek aan Kirsten en haar reparatievrienden in een pop-up café aan de Munnekeholm, ter gelegenheid van het vallen van enkele gaten in dierbare wollen sokken. Het is mijn tweede bezoek aan het handvaardigheidslokaal annex hobbyzolder, gevuld met tafeltjes waaraan onalledaagse gesprekken zich voltrekken over hulpbehoevende apparaten en kleding. Twee maanden geleden kon de deksel van m’n waterkoker er helaas niet worden gerepareerd, en werd ik spontaan uitgenodigd om eens te leren sokken stoppen. Nu ben ik er met twee gehavende sokken.
‘Wat heb je bij je?’ vraagt een dame bij de entree, en nadat op een papiertje is beschreven wat het euvel is, mag ik met een gekleurd nummertje 19 naar de kledingreparatietafel achterin.
Even later zitten kledingmaker Kirsten en ik ieder met het versleten stuk sok gespannen over de voet van een wijnglas wollen draden te rijgen. Zij draagt een salopette en een haarstrik, is lerares in Beijum en maakt sinds een paar jaar haar eigen kleren. We doen ieder een sok, en ze is onder de indruk van het stopwerk van mijn oma van jaren geleden, vlak naast het huidige gat.
Het licht valt uit, niemand kijkt ervan op. Ze vertelt dat een vriend, die eerder al haar defecte apparaten wist te maken, hier reparaties ging doen. En zo kwam ook zij daar. Nu met een defecte pizzarette, en het kan trouwens best zijn dat die daarnet de kortsluiting veroorzaakte. Een platenspeler, espressomachine, zakloze-stofzuiger en colbert vullen de ruimte met hun eigenaren en reparateurs. Een hoge harde piep: iedereen stopt abrupt met wat ie aan het doen was. Zo’n stofzuiger wens je geen buur toe, maar na drie herhaalde pijnkreten is ook de stofzuiger genezen. Een gelukje: veel plastic in apparaten wordt levensmoe en breekt af – hopeloos voor reparateurs, hoewel ze soms een stukje 3D-printen en weten te vervangen. Kirsten leert me intussen hoe de draden verticaal tussen de horizontale draden te weven tot het gat gedicht is. Het geeft haar voldoening aan het einde van de dag, dat zoveel niet is weggegooid.
Op mijn briefje schrijft ze: ‘Twee keer gelukt!” en ik doneer ruimhartig bij vertrek.
