In een bovenzaal van De Sleutel wordt ‘Lang leve de Familie’ opgevoerd: een combi van diner en theater. Kleinschalig, intiem. Soms word je meegenomen in het spel als de opgewonden nieuwe verkering van de jongste zoon je toelacht en bevestiging zoekt voor d’r strapatsen.
Ik zit naast drie leukste vrouwen van Groningen en tussen de bedrijven door bespreken we wat we zien en verweven dat met eigen levens. In de pauze spreek ik een GGZ-therapeut die haar hele leven ontspoorde mensen en echtparen heeft begeleid. Het wordt smullen.
Kijk in je eigen familie rond en vergelijk met wat je, uitvergroot, want theatraal, ziet passeren aan al dan niet moedwillig onbegrip, contactstoornissen, overgevoeligheden, egoïsme, lijnentrekkerij, overjarige bekentenissen, onversneden rancune, diepe onverschilligheid, metacommunicatie met factor tien, en, als het erop aankomt eenzaamheid. En dat dan allemaal overgoten met een lekkere, soms vette, groteske en soms lichte, ingetogen, humorsaus. Het toneelspel wint het met gemakt van de tussen het spel door gereserveerde gangen, terwijl die erg lekker zijn.
Het publiek zit op het podium. Eigenlijk is de handeling, een verjaardag van de moeder, bijzaak. Natuurlijk mankeert er weer iets aan de cadeaus. De gekregen klok deugt niet en de plantenhanger evenmin. Centraal staat het gedrag van de familieleden: vader, moeder, twee zoons en twee vrouwen van de koude kant. Alles bij elkaar gehouden door de lijm van speelster, commentator, dorpsomroeper, regelaarster Philippien Bos die, al pruiken wisselend, vijf rollen speelt. Meesterlijk. Geweldig.
Aan de tafeluiteinden zitten de vader en de moeder. De afstand kan niet groter zijn. Hakketakken, bekvechten, steken onder water, al lang verjaard overspel van de moeder met de broer van de vader overdag in een auto op de parking naast de tennisbaan. Vader in een driedelig slobberpak en moeder in een kakkineuze outfit met oversized bril. De nieuwe verkering van de zoon steelt de show. Nog wat onwennig met het gedrags- en taalregister van de familie zet ze het op een zoenen met haar lief.
Waar je ook kijkt, het gaat maar door met misverstanden, valse steekjes onder water, onbegrepen signalen, obsessiefcompulsief handen inwrijven met een nattekleddergel, langzaam beginnend en steeds sneller tot een bijna orgastisch einde. (En dat op nog geen vijftig centimeter afstand van de dichtstbijzittende toeschouwer, hè).
Het speelplezier spat er vanaf. Wat een energie, een power. En kijk, daar komt Groningen nog even voorbij als de ex-hoerenbuurt van de Noorderhaven wordt aangehaald. K o m t d a t z i e n!
