Op een prachtige zomeravond in juni loop ik in de Kijk in’t Jatstraat en sla de Visserstraat in. Daarbij bots ik bijna tegen een leuk uitziende vrouw van in de veertig en in zo’n geval maak ik gaarne een praatje. De vrouw zag er heel verzorgd uit en had een kleurige jurk aan die het een en ander van haar aantrekkelijkheden toonde, maar zeker niet ordinair. “Wat een geluk om op zo’n mooie dag bijna tegen een charmante vrouw op te lopen,” of een dergelijk tekst werd door mijn naïeve en nog niet op MeToo geconditioneerde hersentjes de wereld ingeslingerd. Achteraf bezien was dat natuurlijk riskant, ze had voor hetzelfde geld er een van de categorie mannenverslindende damestijgerinnen kunnen zijn, maar ik kwam er goed mee weg.
Ik zag dat het als compliment bedoelde ook als zodanig werd opgevat en vertelde haar dat met dit prachtige weer gewone vrouwen mooi werden en mooie vrouwen, zoals zij, prachtig. Ze begon breed te glimlachen en gaf als haar mening te kennen dat als je er maar voor zorgde dat je plezier had, goed at en prettige seks bedreef, dat aan je uiterlijk te zien zou zijn. Ik was het daar geheel mee eens, maar uitte mijn verbazing dat ze met een wildvreemde al na een minuut over seks begon.
“Dat ligt aan mijn beroep, in ben namelijk call girl en vandaag doe ik Groningen. Ik doe ook twee dagen Rotterdam,” en zo somde ze haar verdere weekindeling voor me op. “Veel reizen dus,” zei ik en dat beaamde ze vrolijk. Om verkeerde verwachtingen voor te zijn, want ze keek me op aantrekkelijke wijze aan, verklaarde ik dat ik, gelukkig getrouwd zijnde en bovendien 79 jaar tellend, de voorkeur gaf aan een puur platonische ontmoeting. “Ach, sprak ze, mijn oudste klant is twee en negentig en dat gaat nog heel goed.”
Het werd nu duidelijk tijd om aan te geven dat ik nu weer verder moest en ik wenste haar een stralende avond. “Ja, jij ook een fijne dag,” sprak ze vriendelijk en zo scheidden onze wegen.
