Op maandagmorgen kom ik haar die ik eerder ‘Arib’ noemde weer tegen, nu bij de bakkersafdeling van AH. Nog steeds midden vijftig, vals, sexy en Riffijns-Gronings. “Ik herken jou,” begint ze voorzichtig. “Je postte een brief voor je laatste tante.” Ik knik. “Wat vind jij nou van de dreigende sluiting van ‘Broodje van eigen deeg’, hier tegenover?” Ik vind haar leuk en stel mijn antwoord uit. Ze is vastberaden, openhartig, welbespraakt, maatschappelijk betrokken, op het activistische af. “Dat ze op zondagmorgen niet open mogen?” antwoord ik vragend. “Ja, terecht toch,” gaat ze door. “Waarom zou je een winkel voor yuppen, boomers en de happy few extra openingstijden gunnen?” “Omdat ze een hoge gunfactor hebben?” opper ik voorzichtig. We komen er niet een-twee-drie uit. “Woon je hier?” Mijn ‘ja, om de hoek’ lijkt haar te verbazen. Ze vertelt dat ze Internationale Betrekkingen studeert aan de uni, daar hip International Relations and International Organization geheten. De studie valt haar zwaar. Als ik haar vertel dat ik adviezen geef op het gebied van teksten en taal, klaart ze op. Dat ze een paper moet schrijven, hoor ik. Ondertussen schuift ze de rechterschoen uit met de punt van de linker en begint dan met de vrijgekomen tenen tegen de hak van de andere voet te wrijven. Vrouwendingetje.
‘Austria’s attitude towards skiers as the new farmers’, zoiets meen ik te horen. Skiërs de nieuwe boeren? Arib begint een samenhangend en steekhoudend verhaal over negatieve ecologische footprints die door de stikstofmaffia vijf decennia willens en wetens zijn genegeerd. Ze ziet een parallel met skiërs die doen alsof skiën ecologisch schadevrij is en zich over een smalle strip van witgespoten neopreen door de zwaartekracht naar beneden laten glijden, als te zware luie eenden die vanaf de hellingbaan het water in roetsjen, nadat ze, (de skiërs, niet de eenden), voor een vermogen aan fossiele brandstof door hun trekkerauto’s in fijnstof hebben laten omzetten. Mijn boodschappenbriefje dwarrelt op de grond. Ze ziet me kijken en knikt me toe. “Als ik er niet uitkom, weet ik je te vinden,” zegt ze met een hoop biedende glimlach.
