Erger je niet, verwonder je slechts. Dat is een prima houding om door Stad te lopen en de kleine ergernissen gewoon van je af te laten glijden. Zoveel zijn er nu ook weer niet.
Verwonderen doe ik mij eens te meer, voornamelijk positief zoals over de aanpak bij Minerva, de nieuwe Van der Velde aan het Akerkhof, opmerken van de vogelschuilplekken na de vogelwandeling, ondernemers die veranderingen veroorzaken en zo verder.
Sommige terugkerende zaken zoals het herhaald opengooien van de straten rondom het Pomphuis beginnen zo onderhand hilarisch te worden, al wel vijf keer op dezelfde plek dit jaar. Dan begin ik me onderhand toch af te vragen of we ooit klimaatneutraal zouden kunnen worden in 2050, zelfs als we echt ons best gaan doen. Niet kunnen of willen liggen dicht bij elkaar.
Hetzelfde geldt voor sommige gebouwen die een blamage van de architectuur zijn zoals even buiten ons kwartier de Damsterpoort: een onnodig grotesk licht absorberend inspiratieloos zwart gat, dat het bestaat is ja hilarisch te noemen. Niet kunnen en niet willen, mooie combi om je (wie eigenlijk: gemeente, tal van vergunningverleners, of jezelf?) achter te verschuilen en daar op je blaren te gaan zitten.
Toch ziet het ernaar uit dat ook ons kwartier niet bespaard gaat blijven van zoiets. Het oudste deel van Stad krijgt te maken met een grondige verbouwing van het scheepvaartmuseum/MadA. Alhoewel er pas een concepttekening ligt van de doorgang aan de Schuitemakersstraat, is hilariteit hier allerminst op zijn plaats, zo hier een 15 meter hoog kinderlijk getekende facade kan worden gezet. Een teken- en kleurwedstrijd van de basisschool in de Butjesstraat komt vast tot iets beters. Niet willen en niet kunnen is niet nodig, denk twee keer na en laat je verwonderen door het resultaat dat een reden heeft er te zijn en te blijven. In plaats van een wond te veroorzaken die uiteindelijk toch gesloopt wordt. Juist daarom: draag bij aan een fijner en duurzamer Stad richting 2050.
